Της Όλγας Χριστινάκη
Ν’ αγαπάς την ευθύνη! Δεν επρόκειτο για ένα προεκλογικό σύνθημα ή ένα πιασάρικο τσιτάτο. Εμπεριέχει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία και μια συνειδητή δέσμευση να καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια για μια «ανθοφόρα» προοπτική του δήμου που ζω, μεγαλώνω τα παιδιά μου και συμπορεύομαι με τους συμπολίτες μου. Η ανάληψη της ευθύνης, στον γενεσιουργό πυρήνα της έχει το αγωνιώδες ερώτημα «μπορώ να ανταπεξέλθω;» Πριν ξεκινήσει ένας αγώνας διεκδίκησης της οποιασδήποτε θέσης ευθύνης, οφείλει, ο κάθε υποψήφιος και σίγουρα πάντως εγώ, να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και να απαντήσει στο βασικό ερώτημα αν πιστεύει, ο ίδιος πρώτα, ότι μπορεί να λειτουργήσει θετικά, αξιοποιώντας τα δικαιώματά του προς το κοινό όφελος και ανταποκρινόμενος στις απορρέουσες από μια ενδεχόμενη εκλογή του υποχρεώσεις του.
Αυτονόητο θεωρώ ότι ο υποψήφιος γνωρίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις που του θέτει το ισχύον νομικό πλαίσιο κατά τον χρόνο που υποβάλει την υποψηφιότητά του και εκτιμά ότι με αυτούς τους όρους και προϋποθέσεις μπορεί να δουλέψει για το κοινό καλό. Αλλιώς, φαντάζομαι, αν έκρινε ότι δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει επωφελώς, να διοικήσει, να συνεργαστεί, να καταφέρει συμφωνίες, να αξιοποιήσει διαφωνίες, να ανταπεξέλθει σε δυσκολίες, δεν θα έθετε υποψηφιότητα, παρά μόνο ίσως αν το απόλυτο κίνητρό του ήταν ο καρεκλοκενταυρισμός ή μια διαπλεκόμενη συναλλαγή ή αν απλώς σκότος αγνοίας επικυριαρχούσε των αποφάσεών του.
Επειδή θέλω να πιστεύω ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μετέχοντες σε μια εκλογική διαδικασία το κάνουν συνειδητά, γνωρίζοντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούνται να δράσουν και, πρωτίστως, με καθαρή καρδιά, θεωρώ, ως εκ τούτου, ότι στην ίδια συντριπτική μας πλειοψηφία οι μετέχοντες στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές αισθανόμαστε κατ’ ελάχιστον προσβεβλημένοι από τις βεβιασμένες νομοθετικές αλλαγές για τη διοίκηση των δήμων, που ήρθαν να «βελτιώσουν» μια διαδικασία, στην οποία οι ίδιοι επιδιώξαμε με την υποψηφιότητά μας να συμμετέχουμε και που δεν αφέθηκε καν να δοκιμαστεί στην πράξη.
Μια …χείρα βοηθείας που στην ουσία κατονομάζει τους εκλεγμένους ανίκανους να ανταπεξέλθουν σε αυτό για το οποίο έθεσαν υποψηφιότητα. Ένα … μαξιλαράκι σωτηρίας που ήρθε για να σώσει τους εκλεγμένους από τον ίδιο τους τον εαυτό, αφού αυτός είναι που αποφάσισε ότι θέλει και μπορεί να συμμετέχει σε αυτόν τον τρόπο διοίκησης. Ένα σωσίβιο για μια φουρτούνα που ποτέ δεν μάθαμε αν υπάρχει και αν μπορούμε τελικά, και ποιοι μπορούν τελικά, να κουμαντάρουν το πλοίο. Γιατί εκεί φαίνεται ο καπετάνιος! Και το πλήρωμα!
Και μια ελεγχόμενη νομικά αλλοίωση του χαρακτήρα των οργάνων για τα οποία θέσαμε υποψηφιότητα, με αλλαγές αρμοδιοτήτων, αλλαγές τρόπου εκλογής (όπως αυτή των προέδρων κοινοτήτων), αλλαγές συνθέσεων οργάνων και τελικά μετεκλογική αλλαγή της βούλησης των εντολέων μας, που δεν είναι άλλοι από τους συνδημότες μας. Και όλα αυτά προληπτικά!!! Μήπως και δυσκολευτούν να …κυβερνήσουν, αυτοί που ζητούσαν να τους εμπιστευτείτε ότι μπορούν να κυβερνήσουν! Λες και δεν ήξεραν το πλαίσιο στο οποίο θα καλούνταν να κυβερνήσουν! Λες και ήταν αδιάβαστα μαθητούδια! Λες και τζόγαραν σε μια αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου πριν την ανάληψη των καθηκόντων τους! Αλλιώς, τι θα έκαναν; Θα πηδούσαν απ’ το πλοίο ή θα το έριχναν σε ξέρα; Τελικά, μάλλον ούτε ικανούς καπετάνιους θεωρούν κάποιοι τους εκλεγμένους απ τον λαό, ούτε ικανό πλήρωμα! Μάλλον για ποντίκια μας έχουν και αυτό εμένα, ναι, με προσβάλλει!
(Ξεκινώντας η αντίστροφη μέτρηση για τη νέα δημοτική περίοδο και όχι μόνο…)
